»» بیاموزیم:
• تراکاشت مو: کاشت مو به تکنیک جراحی گفته می‌شود که در آن ریشه‌های مو، تک تک از ناحیه اهدا کننده به ناحیه در حال ریزش و یا خالی از مو برده می‌شوند. از این روش بیشتر برای درمان ریزش موی مردانه استفاده می‌شود و طی آن ریشه‌هایی که به صورت ژنتیکی در مقابل ریزش مقاوم هستند به ناحیه طاس برده می‌شوند. بعلاوه از این روش برای بازسازی ابرو، مژه، محاسن، موهای سینه و ناحیه تناسلی و پوشاندن محل زخمهای ناشی از تصادف و یا جراحی مانند کشیدن پوست و کاشت موهای قبلی استفاده می‌شود. کاشت مو با پیوند پوست متفاوت است.
در هر پیاز مو ۱ تا ۴ رشته مو رشد می‌کند. امروزه در پیشرفته ترین روشهای کاشت مو، پیاز مو را دست نخورده انتقال می‌دهند. نتیجه این کار ظاهر طبیعی تر موهای کاشته شده‌است. این روش کاشت Follicular Unit Transplantation و یا بصورت کوتاه شده FUT نامیده می‌شود. موهای اهدایی به دو روش کاملاً متفاوت جمع آوری می‌شوند.
تاریخچه استفاده از بخشهایی از پوست سر که در آن بافتی از پوست سر به همراه منبع اصلی تولید خونش به یک منطقه طاس کاشته شود، به قرن 19 بر میگردد. استفاده از تکنیکهای کاشت موی مدرن به دهه 30 میلادی در ژاپن بر میگردد که آن موقع جراحان از گرافتهای کوچک و حتی "گرافتهای واحد فولیکولی" برای جایگزین کردن مناطق آسیب دیده ابرو یا مژگان، ولی نه در رابطه با برطرف سازی طاسی، استفاده میکردند. در آن زمان تلاشهای آنها مورد توجه گستردهای قرار نگرفت، و آسیبهای جنگ جهانی دوم به کشور آنها پیشرفتهای آنها را تا دو دهه دیگر مخفی نگه داشت. در اواخر دهه 50 بود که عصر مدرن کاشت مو در جهان غرب شروع شد، زمانی که یک متخصص پوست نیویورکی به اسم نرمن ارنریش (Norman Orentreich) با استفاده از بکارگیری گرافتهای آزاد دهنده در بیماران دارای الگوی طاسی مردانه شروع به آزمایش کرد. قبل از این تصور میشد که موی کاشته شده بیشتر از موی اولیه در منطقه "گیرنده" رشد نمیکند. دکتر ارنریش نشان داد که استفاده از چنین گرافتهایی باعث می‌شود که موهای جدیدی در منطقه گیرنده رشد کنند که دوام آنها به همان اندازهای باشد که در محل اولیه خود در اختیار داشتهاند. سپس این دکتر والتر پی انگر (Walter P. Unger) بود که پارامترهای "ناحیه مطمئن دهنده" را تعریف کرد که از آن میتوان دایمی ترین فولیکولهای مو را برداشت کرد، از این پارامترها دیگر به عنوان پایه اساسی برداشت فولیکول مو، خواه روش نواری، خواه روش FUE استفاده می‌شود. تا 20 سال بعد، جراحان بر روی گرافتهای کاشت موی کوچکتر کار کردند، ولی نتایج از نظر موفقیت بسیار محدود بود، بطوریکه استفاده از گرافتهای دو تا چهار میلیمتری منجر میشد سر شخص ظاهر عروسکی به خود بگیرد. در دهه 80، شروع استفاده از برشهای نواری جایگزین تکنیک قبلی شد و کارلوس یوبل (Carlos Uebel) در برزیل استفاده از تعداد بیشتری از گرافتهای کوچک را مشهور ساخت، درحالیکه در آمریکا دکتر ویلیام راسمن (William Rassman) در یک جلسه درمانی شروع به استفاده از هزاران "میکروگرافت" کرد. در اواخر دهه 80، دکتر B.L. Limmer استفاده از میکروسکوپ برجسته نما را برای تبدیل یک نوار دهنده به میکروگرافتهای کوچک باب کرد. به دنبال آن روش کاشت موی واحد فولیکولی شروع به شکل گیری کرد، و شکاف گرافتها و اندازه آنها کوچکتر شد. این گرافتهای کوچکتر به جراحان اجازه میدهد تا گرافتهای واحد فولیکولی بیشتری را در منطقه پذیرنده قرار دهند. به دنبال موفقیتهای کسب شده جراحان نیز توجهی بیشتری به این کلیت ماجرای گرافتهای کاشته شده معطوف ساختند. اتخاذ تکنیک "برش جانبی" در اوایل شروع سال 2000، باعث شد تا جراحان کاشت مو دو تا چهار گرافت واحد فولیکولی مو را انتخاب کنند که باعث شد موی کاشته شده بهتر بر روی پوست سر قرار گیرد و منطقهای که طاس است را بهتر در بر بگیرد. گرچه یک جنبه منفی این روش این است که برشهای جانبی همچنین باعث از هم گسیختگی حالت رگها بیشتر از برشهایی می‌شوند که موازات شکاف سهمی جمجمه (ساژیتال) زده می‌شود. بنابراین استفاده از برشهای ساژیتال باعث می‌شود که موها و رگهای خونی کمتری با این فرض که ابزار برش دهی هم اندازه هستند، برش زده شود. یکی از جنبههای مثبت برشهای ساژیتال این است که آنها بهتر به درون فرو برده می‌شوند و از برش متقاطع فولیکول جلوگیری می‌کند. در نتیجه باعث می‌شود پزشکان نیاز به تراشیدن قسمت پذیرنده نداشته باشند. برشهای جانبی موها را شبیه به حرف T برش میزند درحالیکه برشهای ساژیتال موازات و در بین موهای فعلی صورت میگیرد. استفاده از برشهای جانبی در برابر برشهای ساژیتال در جوامع کاشت مو شدیدا مورد بحث قرار گرفته است. بسیاری از جراحان برجسته کاشت مو به طور معمول از ترکیب این دو روش براساس آنچه که برای بیمار مناسب است استفاده می‌کنند.
• روش های کاشت مو:
روش FUE Follicular Unit Extraction) FUE) در واژه به معنای جداسازی به بخش‌های فولیکولی می‌باشد که در واقع تمامی روشهای موجود مانند: FIT, FUT , FUG , FUM, SUT, BUT و... را شامل می‌شود. یعنی برداشتن مو از ناحیه‌ای از بدن شخص و انتقال یا پیوند آن موها به نواحی دیگر بدن در همان شخص، این انتقال معمولاً به ناحیه کم مو یا طاس سر، ابرو، ریش و... می‌تواند صورت گیرد.
روش FIT
Follicular Isolation Techniqueیا FIT در واژه به معنای تکنیک جداسازی فولیکول‌ها. در این متد بوسیله پانچ از ناحیه بانک مو، که معمولاً از پشت سر و بالای گوشها انتخاب می‌شود، فولیکول‌ها برداشت شده و در ناحیه‌ای که نیاز به کاشت مو احساس می‌شود، مجدداً بوسیله پانچ و یا SLIT این فولیکول‌ها کاشت یا پیوند داده می‌شوند.
روش BHT
BHT یا Body Hair Transplant در روش کاشت مو به روشی گفته می‌شود که بجای برداشت مو از ناحیه پشت سر از موهای بدن مانند سینه، کمر، ران، ناحیه شرمگاهی و یا هرجای بدن که بتوان از آنجا مو برداشت کرد به روش پانچ مو را برداشت می‌کنند و در قسمت مورد نیاز موی برداشت شده را کاشت می‌کنند.
روش FUT
روش Follicular Unit Transplant یاFUT به معنی پیوند واحد های فولیکولی می‌باشد که یکی از روشهای کاشت مو را تشکیل میدهد. قاعده این روش از انتقال، میکروگرافتهای برداشت شده از موهای پشت سر به بخش طاسی سر تشکیل شده است و یکی از روش های کاشت مو می باشد. این عمل با بی حسی موضعی انجام می‌شود و بنابراین عملی بی درد است. مراحل این عمل عبارتند از:
- برداشت نواری از موها از بخش دهنده در پشت سر
- بریدن نوار
- برش زدن گرافت ها
- قراردادن گرافتها در منطقه پذیرنده
