»» بیاموزیم:

آسانسور: آسانسور، اتاقک متحرکی است که به وسیلهٔ آن از طبقه‌ای به طبقات بالا روند و یا از طبقهٔ بالا به پایین فرود آیند. اما حرکت آسانسور بوسبله موتوری است که معمولا در بالای چاهک آسانسور نصب گردیده. بر روی فلکه این موتور سیم به اصبلاح بکسلی (رشته های به هم پیچیده فلزی) وجود دارد که از یک سمت به کابین آسانسور و از سمت دیگر به وزنه های آسانسور که درون فرمی به نام فرم وزنه قرار دارند متصل است. وزن این وزنه ها به اندازه وزن کابین به علاوه نصف وزن ظرفیت کابین است. وزن هر نفر در استاندارد آسانسور ۷۵ کیلوگرم است.
دلیل قرار دادن وزنه در سیستم آسانسور کمک به بالا بردن آسانسور است در غیر اینصورت برای این کار باید موتورهای بسیار قوی با کیلووات بالا استفاده کرد. پس با این کار توان موتور مورد استفاده کاهش می یابد. طبیعی است که این وزنه در پایین آمدن آسانسور مزاحمت ایجاد می کند. اما چون هر جسم بدون دخالت به پایین سقوط می کند پس استفاده از وزنه مانعی بزرگی در حرکت آسانسور ایجاد نمی کند. مدتی در آسانسورها از اینورتر استفاده می شود. در گذشته موتورهای آسانسور دارای دو سیم پیچ بود که باعث می شد آسانسور با دو سرعت تند و کند حرکت کند. سرعت تند برای حرکت اولیه و سرعت کند برای ایستادن است تا تکان هنگام ایستادن کاهش یابد. ایراد این روش تکان شدید آسانسور در هنگام تبدیل سرعت تند به کند و کند به ایستادن است.این تبدیل به وسیله یک مجموعه رله و یا یک برد که وظیفه فرماندهی را دارد داده می شود و بوسیله چند کنتاکتور ولتاژ سه فاز بطورجداگانه به سیم پیچهای موتور می رسد.
ایراد دیگر این سیستم انرژی بالای مصرفی این سیستم آسانسور بود که به همین دلیل در حاله حاضر در شهرهای بزرگ استفاده از آن در ایران ممنوع شده است. دلیل بالا بودن مصرف ولتاژی مستقیمی است که در هنگام حرکت آسانسور به موتور می رسد. چون برق بدون هیچ واسطه ای به موتور می رسد. اما در آسانسورهای اینورتر دار، اینور و یا درایو رابط بین برق شهر و موتور آسانسور است. درایو با تغییر فرکانس نمودار حرکتی منظمی از شروع تا انتها و ایستادن آسانسور ایجاد می کند که جز در استفاده با بار کامل از آسانسور مصرف آن باندازه آسانسور دوسرعته نیست. پس در این حالت به جز کاهش مصرف انرژی که کاملا محسوس می باشد حرکت آسانسور بر اساس نمودار حرکتی بسیار روان است.در این سیستم از موتوری با یک سیم پیچ و یا تک سرعته استفاده می شود.
پیشینه آسانسور:آن‌گونه كه در تاريخ آمده، تاريخچه پيدايش آسانسور به 253سال قبل از ميلاد مسيح بازمي‌گردد. ارشميدس وسيله‌اي شبيه به آسانسور اختراع كرد كه قابليت حمل يك نفر را براي ارتفاعات نه‌چندان بلند داشت. اين آسانسور دستي نمونه‌اي از نخستين حركات بشر براي ساختن يك بالابر بود.البته گفته شده كه مصريان باستان نيز به‌وسيله بالابر در اهرام حركت مي‌كردند.در سال1850 نخستين آسانسور هيدروليكي براي يك ساختمان 4 طبقه ساخته شد که مشکلات ایمنی زیادی داشت.
از بررسی معماری ساختمان‌ها در گذشته می‌توان فهمید که در گذشته توان ساخت ساختمان‌های بلند وچود داشته‌است ولی شاید دلیل اینکه چرا این کار چندان رواج نداشته، وجود پله‌های بسیار بوده‌باشد. این مشکل همچنان پابرجا بود تا اینکه یک مکانیک آمریکایی به نام الیشا گونوذ اتیس ایمنی را در بالابر با به کارگیری چرخی ضامن‌دار که در صورت پاره‌شدن طناب، اندکی پس از سقوط بالابر را متوقف می‌کرد، فراهم کرد. این اختراع که در سال ۱۸۵۴ در نمایشگاهی در نیویورک پرده‌برداری شد، مقدمه‌ای برای کاربرد گستردهٔ بالابر بود. در حال حاضر یکی از مشکلات ساختمانهای بزرک کافی نبودن فضای در نظرکرفته شده برای اسانسور می باشد. این امر یعنی پیش بینی و منظور نمودن فضای کافی با محاسبه تعداد ظرفیت و سرعت مناسب اسانسورها باتوجه به ارتفاع و جمعیت ساکن و کاربری ساختمان باید در ابتدای کاریعنی در زمان طراحی ساختمانها مد نظر قرار گیرد. وگرنه پس از اجرای شاختمان معمولا افزایش فضای چاه اسانسوربسیار مشکل ودر اکثر موارد غیر ممکن است .
پله برقی: نخستین پله برقی توسط جس وبلیورنو در سال ۱۸۸۱ میلادی در ایالات متحده آمریکا ساخته‌شد و از آن برای انتقال دیرک‌های چوبی و میله‌های فلزی به درون کشتی‌ها استفاده می‌شد. نام پله برقی برای نخستین بار در سال ۱۹۰۰ میلادی برای پلکان متحرکی به کار رفت که در نمایشگاهی در شهر پاریس به نمایش گذاشته شده بود. بیشینهٔ ارتفاع پله‌های برقی امروز ۱۸ متر است.